Kult Świętego Jana Nepomucena na terenie Gór i Pogórza Kaczawskiego oraz Geoparku Kraina Wygasłych Wulkanów – Sołectwo Luboradz, gmina Mściwojów - Stowarzyszenie Przewodników i Miłośników Krainy Wygasłych Wulkanów

Ilość: 1 rzeźba

Lokalizacja: 51.0575308N, 16.2906072E; https://pl.mapy.cz/s/puvopupoca

Zdjęcie nr 1 – Pałac w Luboradzu i dwie figury – św. Floriana i Jana Nepomucena.

Źródło: https://polska-org.pl/9810027,foto.html?idEntity=515568

Na najstarszej zachowanej fotografii (1910 r.) widać, że dziedziniec zewnętrzny zdobią barokowe figury Świętych Jana Nepomucena i Floriana.

Figura Jana Nepomucena datowana jest na poł. XVIII w., nieznanego autora. Święty w pozie nieco manierystycznej. Putto pomaga męczennikowi trzymać krucyfiks. Na cokole kartusz herbowy fundatorki Marie Renata von Frankenberg und Ludwigsdorff, żony Otto Wenzela grafa von Nostitz-Rieneck z Lobris (za D.K Sowa)

Pałac w Luboradzu powstał w XVI w. Był wielokrotnie przebudowywany. W połowie XVII w. dobra tamtejsze kupił Otto von Nostitz. Był on przedstawicielem śląskiego, katolickiego rodu, który jak wielu w tamtych czasach przejął protestanckie własności po ich klęsce w wojnie 30-letniej. Ród ten był w posiadaniu dóbr w Luboradzu przez prawie 300 lat.To wówczas pałac przeszedł największą barokową rozbudowę i wówczas przeżywał czas swojej świetności. Otto będąc starostą Księstwa Świdnicko- Jaworskiego dodał do XVI-wiecznego skrzydła trakt, który mieścił sale reprezentacyjne. Gdy Otto zmarł, dobra przejął jego syn Christoph Wazlaw i wówczas nastał dla pałacu czas prawdziwego dobrobytu. Był człowiekiem wykształconym, a poza tym zbierał dzieła sztuki i był miłośnikiem ksiąg.

Bez wątpienia do najcenniejszych dzieł należały obrazy jednego z najsłynniejszych ówczesnych malarzy i sztukatorów śląskich Michaela Willmanna, zaproszonego przez hrabiego v. Nostitz do Luboradza w końcu XVII w. Był już wtedy sławny i w pełni sił twórczych. Namalował do pałacu 7 obrazów olejnych, ale do dziś zachowały się: Święta Rodzina (Muzeum Narodowe w Warszawie), Andromeda (w Pradze), oraz dwa z czterech obrazów pasyjnych: Chrystus w Ogrójcu i Ecce Homo (Muzeum Narodowe we Wrocławiu). Być może także Ukrzyżowanie (we Wrocławiu), przeznaczone do głównego ołtarza w kaplicy.

Twórcy dekoracji malarskich i sztukatorskich są nieznani, a wysokie walory artystyczne i precyzja techniczna wskazują na biegłych artystów. Wiadomo jedynie, że niektóre prace związane są z warsztatem Domenico Rossiego. Po raz pierwszy na Śląsku zastosowano tu technikę malowania fakturalnego. Była to technika wapienna, polegająca na tym, że do każdego koloru dodawano prócz wody tzw. ciasto wapienne. Dawało to bardzo trwałe warstwy, a kolory były pastelowe, przypominające fakturą temperę albo gwasz. Właśnie ta rozbielona kolorystyka malowideł jest ich bardzo istotną i rzucającą się w oczy cechą.

Na chwilę obecną teren pałacowy jest własnością prywatną, wyłączoną z ruchu turystycznego.

Putto – motyw dekoracyjny przedstawiający małego nagiego chłopca. W okresie renesansu i baroku – rzeźba przedstawiająca uskrzydloną postać anioła, nawiązująca do antycznego bóstwa – Erosa. Określenie stosowane także do postaci aniołków powszechnie stosowanych w dekoracjach kościelnych w okresie baroku i rokoka.

Literatura: